سلامتی زیست برای تمامی موجودات زنده، تضمین بقاء تعادل هاست که بر هم زدن آن ضمانت زندگی را تضعیف میکند، در خلقت هر کدام از موجودات حکمتی نهفته است که ناپدید شدن هر گونه، بر آسیب پذیری سایر گونه ها در بلندمدت می افزاید و نقش مؤثری در به هم خوردن تعادل حیات بازی میکند. در این بین آدمی به عنوان اشرف مخلوقات نقش کلیدی را در شناسایی فرآیندهای تعادلی و مراقبت از آنها داراست و در این زمینه از بیشترین قابلیت ها برخوردار است.
قرن بیستم و خصوصاً نیمه دوم آن سرشار از تحولات سریع و بی سابقه در محیط جهان بود. تأثیر انسان بر طبیعت اطرافش به جایی رسید که دارای ماهیت و اهمیت جهانی شده و متأسفانه این تأثیرات از سرعت سرسام آوری نیز برخوردار گردیده است. دیگر تقریباً هیچ زیستگاه یا اکوسیستم طبیعی در سطح زمین وجود ندارد که لااقل اندکی دستخوش تغییر نگردیده باشد.
با توجه به قدرت تفکر و تعقل انسان چنین انتظار می رفت که بشر هر روز بیش از گذشته به قدرتی تبدیل شود که بتواند معیارهای ارزشمند محیط زیست را حفاظت و بهبود بخشد ولی بالعکس به نظر میرسد که انسان به طور روزافزون به نیروی مخرب تر تبدیل میشود که عامل ایجاد آشفتگی در بستر حیات خود و قطع ریشه های هستی اش میگردد. انسان امروز بر خلاف انسان دوران انقلاب نو سنگی و حتی انسان دوران پیش از انقلاب صنعتی دیگر در طبیعت زاده نشده و در طبیعت رشد نمی یابد.
در این کتاب سعی شده تا با تأکید بر ارتباط بر ارتباط محیط زیست با مسائل ژئوپلیتیک و نیز اقتصاد و فقر، گوشه ای از اهمیت آن را بیان و نیز توجه هر چه بیشتر تصمیم سازان اجتماعی و فرهنگی کشور را به این مسئله اساسی جهان امروز معطوف نماید.