بارها ديده‌ايم كه فشار رواني در صدر اخبار قرار مي‌گيرد. خسارت‌هاي ناشي از فشار رواني در صنعت بر اثر غيبت از محل كار و يا مرخصي استعلاجي، بيش از ميليون‌ها پوند تخمين زده مي‌شود. اما با وجود چنين پوشش خبري گسترده در مورد فشار رواني، هنوز خواننده معمولي از ماهيت درست فشار رواني آگاه نيست. مطبوعات به طور ضمني چنين القا مي‌كنند كه فشار رواني از عوامل بيرون از شخص نشات مي‌گيرد:عواملي مانند مشكلات و اختلالات خانوادگي، و بي عدالتي يا سوداهاي رؤسا و بالا دست‌ها، كه كاركنان دستيابي به آنها را غير ممكن مي‌دانند. اشكال و ايراد اين‌گونه تعاريف فشار رواني اين است كه به صورت بخشي اجتناب ناپذير از زندگي معرفي و تلقي مي‌شود. به اين معني كه اجبار داريم با مردمي روبرو شويم كه آنها را خوش نداريم و با مشكلاتي دست به گريبان باشيم كه اجتناب از آنها يا تغييرشان مقدور نيست. با اين تعريف تعجبي ندارد كه فشار رواني، امري محتوم و قطعي به شمار بيايد كه حتي چيز خوبي هم هست: در شرايط فشار است كه مي‌توانيم رشد كنيم و شكوفا شويم. اما اين كتاب در مورد فشار رواني ديدگاه‌ ديگري اختيار مي‌كند و نشان ميدهد تنها پيامد فشار رواني براي آدمي زندگي ناخوشايند و احتمالا كوتاه‌تر است. منظور اين نيست كه زندگي بايد خالي از فشار باشد بلكه مي‌گوييم فشار رواني لزوما به معناي آزار ديدن نيست. هيچ شغلي ذاتا فشارزا نيست. آنچه هر شغل معين را فشارزا مي‌كند، نگرش ما به آن است. هر چند ممكن است قادر به تغيير شغل يا رؤساي خود نباشيم. ولي قطعا مي‌توانيم نگرش‌هاي خود را به آنها تغيير دهيم.