هر روز، خداوند همراه با خورشید، لحظه ای به ما ارزانی می دارد که در آن امکان تغییر آنچه که موجب بدبختی ماست، وجود دارد. هر روز ما وانمود می کنیم که متوجه وجود این لحظه نیستیم. وانمود می کنیم که امروز شبیه دیروز و شبیه فرداست. اما کسی که متوجه روزی که در آن زندگی می کند باشد، آن لحظه ی جادویی را کشف می کند. لحظه ای که در آن اقتدار ستارگان در ما نفوذ می کند تا تغییر کنیم، ما را بر می انگیزد تا به جستجوی رویاهایمان برویم. بدبخت کسی است که از خطر کردن می ترسد. او هرگز سرخورده نمی شود، ناامید نمی شود و مانند کسی که در جستجوی تحقق رویاهایش زندگی می کند، رنج نخواهد کشید. اما هنگامی که به گذشته نگاه می کند، چون همواره به جایی می رسیم که به گذشته نگاه می کنیم، قلبش به او خواهد گفت: «با معجزه هایی که خداوند در مسیر تو قرار داده بود، چه کردی؟ آن ها را در اعماق چاله ای به خاک سپردی، چون می ترسیدی که از دستشان بدهی؟ و حالا آنچه برایت باقی مانده، این است: اطمینان به این که زندگی ات را از دست داده ای؟»
بیچاره کسی که این کلمات را از قلبش بشنود. آن وقت به معجزه ایمان خواهد آورد، اما لحظات جادویی حیاط او دیگر طی شده اند.